استعدادها در خونه آبی كشف می شوند؛
ماجرای ون آبی رنگ سرزمین هنر
بلاگ سان: ون آبی رنگ سرزمین هنر، حكایت های شنیدنی دارد كه آقای صالحی روایتگر آن است. دوازده پسر خلاق و با استعداد كم سن و سال زیر نظر علی صالحی مستندساز حرفه ای شده اند.
خبرگزاری مهر؛ گروه مجله _ مرضیه کیان: چند تا از بچه ها اجازه نداشتند بدون پدر و مادر حتی تا حرم بروند اما الان خیلی راحت برای فیلمبرداری مستندها، روزها در جنوب کشور می مانند!
علی صالحی، طلبه روحانی متولد ۶۹ است که اصرار دارد همچنان در سن ۲۷ سالگی بماند و دلیلش هم شاید فاصله نگرفتن سنش از تیم ۱۵، ۱۶ ساله اش باشد. تیم او «سرزمین هنر» نام دارد که در طول ۳ سال قبل از میان ۱۵۰۰ نفر، ۱۲ دانش آموز خاص خویش را برگزیده است. معیار او برای انتخاب دانش آموزانش روابط عمومی و شمه هنری بوده که با زیر ذره بین گذاشتن و رد کردن از فیلترهایی مثل کتاب خوان بودن یا نبودنشان، رؤیا پردازی ها و آرزوهایشان، زاویه نگاهشان به تلخی و شیرینی خاطرات زندگی و خیلی چیزهای دیگر گلچین کرده است. دور هم جمع شدن این گروه و فعالیتهای شاداب و آموزنده آنها چنان تاثیر بالایی در رشد تحصیلی بچه ها گذاشته که خانواده ها با جان و دل، فرزندانشان را به گروه می فرستند. دلیل دیگر این اعتماد هم می تواند مراقبت های لحظه ای صالحی از بچه ها باشد؛ مثل سوار کردن تک تک بچه ها از در خانه هایشان و برگرداندن آنها به خانه پس از تمام شدن کلاس ها و جلسات؛ و این یعنی علی صالحی روزی ۱۲۵ کیلومتر رانندگی می کند تا از پردیسان قم به خیابان ۷۲ تن برسد و باردیگر همه دانش آموزانش را به پشت در خانه هایشان برگرداند!
مبادا در تخیلات غرق شوید!
آقا صالحیِ بچه های سرزمین هنر، ۲ محور اصلی را در کارش دنبال می کند؛ یکی کار کردن روی درس و اخلاق و روحیات بچه هاست که با دیدن فیلم ها و مستندها به صورت هفتگی و برگزاری کلاس زبان و خواندن کتاب های متنوع در همه حوزه ها از هری پاتر گرفته تا خاطرات دفاع مقدس، به دست می آید. او تمام تلاشش را می کند تا کتاب های جذابی انتخاب نماید که هم علاقه مندی دانش آموزانش به کتابخوانی بیشتر شود و هم ذهنشان دُگم بار نیاید؛ صد در صد در این راه پروتکل های حساس مراقبتی را رعایت می کند تا مبادا بچه ها در تخیلات کتاب ها گم شوند و راه را از بی راهه تشخیص ندهند! که البته صالحی در این حوزه با ۲ تا مشاور که یکی فوق لیسانس روانشناسی است و دیگری دکترای علوم تربیتی دارد، پیوسته مشورت می کند تا بچه هایش اصولی در راه هدف تیم قرار بگیرند.
محور اصلی دیگر آقا صالحی، آموزش های هنری است که تا ۶ ماه اول به صورت عمومی بوده. آنها از ۶ ماه دوم به بعد بر مبنای گرایش و استعدادهای بچه ها که حالا دیگر کشف شده، به صورت تخصصی وارد عمل شدند؛ یکی جذب عکاسی و فیلمبرداری شد، دیگری تدوین را برگزید. دیگران هم موشن گرافی و طراحی دیجیتال و تصویربرداری و...
اول درس بعد هنر
صالحی دل نگران آینده دانش آموزانش است اما در بین حرف هایش چندبار تاکید می کند که از همان روزهای اول با بچه هایش طی کرده که نباید هیچ چشمداشتی برای شغل آینده شأن صرفا به خاطر حضور در این کلاس داشته باشند.
او با آنها عهد کرده که هر کدام از بچه ها باید به همان آرزوهایی که پیش از ورود به تیم داشته اند، برسند و بزرگترین دغدغه اش این است که هنر سبب نشود از مسیر تحصیلی شأن دور شوند. برای ما هم می گوید: «بچه ها باید برای رسیدن به هدفشان، باید در انتخاب رشته تحصیلی شأن دقت کنند؛ مثل همین الان که ۲ نفر طلبه شده اند و در کنار درس های حوزه، هنر را هم دنبال می کنند. من معتقدم که آنها می توانند هرآنچه را که در حوزه می آموزند، در هنر به نمایش بگذارند. هرچند، شاید الان کوچک تر از آن باشند که چنین دیدگاه هایی نسبت به هنر و توانایی و دانش خود داشته باشند.»
بچه ها برای روزهای آینده شأن، آرزوهای بزرگی در سر می پرورانند. یکی دلش می خواهد، خلبان شود، و دیگری هم معلم. یکی خودش را در لباس سپید دندانپزشکی می بیند و دیگری لباس نظامی. به آرزوهایشان می رسند؟ آقای معلم که به دانش آموزانش اعتماد دارد؛ خاطرش جمع است که همه شأن آنقدر بااستعدادند که حتما به هدفشان می رسند.
همین باور و دغدغه مندی صالحی سبب شده که در روزهای تحصیل، کلاس هایش را فقط در ایام پنج شنبه و جمعه از ساعت ۶ بامداد تا ۷ و ۸ شب برگزار کند، اما در روزهای تابستان بچه ها تمام روزهای هفته را با کلاس ها و ورکشاپ ها مشغول هستند. تازه، خسته هم نمی شوند.
هم فال و هم تماشا
وَن آبی رنگ معروف سرزمین هنری ها و برخی تجهیزاتشان مثل دوربین و هلی شات را همان سال اول از هزینه ۴ مستند و کارهای کوچکی که انجام دادند، خریداری کردند. البته درآمدشان آنقدر زیاد نبود که تمام این خریدها را انجام بدهند. پس مجبور شدند یک وام بانکی کوچک هم تهیه کنند. همان روزها بود که قرار شد با همین چند وسیله های نسبتاً حرفه ای نخستین مستند جدی خویش را با نام «خونه آبی» و با نگاهی خاص و متفاوت به اردوی راهیان نور بسازند.
از همان روز که کار را شروع کردند، بچه ها ایده خلاقانه شأن را با آقا صالحی مطرح نمودند. تصمیم گرفتند که برای نخستین بار یک دکور خاص در ون درست کنند. پس مشغول شدند؛ از کتابخانه و نیمکت گرفته تا گلدان های کاکتوس و وسایل تزئینی، همه و همه دست به دست هم داد تا محیطی جذاب را برای برخی مصاحبه ها و مکانی دنج برای کتابخوانی خودشان فراهم نمایند.
البته مستندهایشان تنها به راهیان نور ختم نمی گردد. اربعین، شهادت حاج قاسم، کمک هایی که مردم از گوشه کنار برای سیل زده ها در شهرهای می فرستادند، همگی سوژه مستندهای تیم شد که برای آقاصالحی و تمام بچه هایش هم فال بود و هم تماشا؛ هم روحیه مهرورزی در آنها شکوفاتر می شد و هم مستندسازی شأن قویتر از قبل.
محمدطاها یازده بار یک کتاب را خواند!
کار کردن با ۱۲ تا پسربچه ۱۵، ۱۶ ساله که بسیار کنجکاو و پرشور و هیجان هستند و دوستی ۳ ساله بین آنها رنگ و بوی صمیمیتشان را هم بالا برده، دردسرهای خاص خودش را دارد. این مورد را زمانی متوجه می شویم که صالحی گریزی به خاطراتش می زند. مثلاً یک مرتبه، یکی از دانش آموزانش می خواسته پرده ای را در سالن دفترشان نصب کند که از نردبان بالا می رود و با اعتماد به نفس کامل، میخ را به دیوار می کوبد. و ناگهان برق کل مجموعه قطع می شود. ماجرا از این قرار بوده که او نمی دانسته که میخ را روی سیم اصلی برق زده! ولی همین ندانستن و تجربه کردن دست مایه شوخی و خنده برای او و دوستان نسبتاً قدیمی اش می شود.
ناگفته نماند که خلاقیت و خصوصیت های خاص بچه ها آنقدر زیاد است که اتفاقاً این شیطنت ها نمک گروه می شود. آقاصالحی تعریف می کند که یکی از همین خصوصیت های خاص را محمدطاها دارد که دیوانه کتاب خواندن است، تا حدی که اگر کتابی دستش بیاید نهایتاً تا نصف روز آنرا می خواند. اولین باری که محمدطاها ادعا کرده بود کتاب ۵۰۰، ۶۰۰ صفحه ای «سرباز کوچک امام» را ۱۱ بار خوانده است، باورش برای صالحی سخت بود تا وقتی که خودش کتاب را دستش گرفت و از صفحات مختلف کتاب سوالاتی پرسید و محمدطاها تمام و کمال مطلب را توضیح داد! مادر محمدطاها که از زیاد کتاب خواندن پسرش کلافه شده بود (آن هم یک کتاب خاص!) بارها تصمیم می گیرد که این کتاب را از دسترس او دور کند اما این کتاب چه دست همسایه بود و چه لابلای کتاب ها بالای کمد دیواری و چه در بین دیگر وسیله ها، باز هم محمدطاها پیدایش می کرد و مشغول بازخوانی اش می شد.
شعله فیلم های سینمایی آینده با جرقه خانه آبی
رؤیای صالحی از ادامه فعالیت سرزمین هنر، در سال های نه چندان دور پیش رو، ساخت فیلم های سینمایی است. حتما این فیلم ها همگی ریشه در همین روزها و همین تلاش ها و حتی همین مستند «خونه آبی» خواهند داشت. صالحی تلاش می کند هر کدام از بچه هایش خودشان مربیانی شوند که نگذارند نسل هنر خاموش بماند و کارش تا سال های طولانی ادامه پیدا کند؛ او می گوید: «حال و هوای نوجوان باید مدام رصد شود، ناراحتی ها و شادمانی های آنان همگی مهم هستند».
منبع: بلاگ سان
این پست بلاگ سان را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین پستهای مرتبط
نظرات کاربران بلاگ سان در مورد این مطلب