كنوانسیون حقوق زنان در سازمان ملل متحد چیست؟
می خواهند ایران را به انزوا بکشند
به گزارش بلاگ سان، سال هاست که دشمنان جمهوری اسلامی ایران، تلاش بر خارج کردن ایران از دور جولان قدرت بین المللی هستند. رای بر خروج ایران از کنوانسیون حقوق بانوان سازمان ملل متحد هم در همین راستا بود.
خبرگزاری مهر؛ گروه مجله-محدث تک فلاح: «چی هست این کنوانسیون حالا؟ ما که از بودنش هم خبر نداشتیم، چه رسد به اینکه ایران عضوش باشد یا نه. که حالا برای لغو عضویتش هم بخواهیم واکنشی نشان بدهیم.» این ها جملاتی است که فالورهای صفحات اینستاگرام و توئیتر و … در پاسخ به خبر «لغو عضویت جمهوری اسلامی ایران از کنوانسیون حقوق بانوان سازمان ملل» نوشته شده بود.
این که بسیاری از آدم ها از کنوانسیون خبر نداشتند چیز عجیبی نیست. طبیعی است آدم های جامعه زمانی از حضور یک ارگان آگاه می شوند که بواسطه رسیدن سود یا ضرری به آنها، اسم آنجا به گوش شان خورده باشد. عضویت ایران در این کنوانسیون واقعاً برای کشور سودی که نداشت و اتفاقاً بیشتر برای آنها سود داشت. با رشدی که زنان در ۴۳ سال قبل در مجامع مختلف داشته اند و بارها در بازخورد گزارش های عرضه شده به همین ارگان، مورد تحسین قرار گرفته شده است، طبیعی است که ایران با حضور در این جمع بیشتر برای کشورهای ناقض حقوق بانوان (حتی با تعریف غربی) موی دماغ بود. ایرانی که با منش قانون اساسی اش و با تمام فشارهای سیاسی و اجتماعی و اقتصادی و… در این سال ها، کارنامه درخشانی برای حرف زدن در مورد حقوق خانواده که غربی ها قسمتی از آنرا برداشته و با نام «حقوق زنان» می خوانندش، حرفی برای گفتن دارد. نه حرف نه، حرف ها برای گفتن هست.
اما چه شد که کار به اینجا رسید. اصلاً ایران از کی وارد این کنوانسیون شد و ماجرای این خروج و رای گیری از چه قرار است؟
کنوانسیون حقوق زنان
سازمان ملل متّحد به خیال خود برای پشتیبانی از زنان، تا حالا معاهداتی را در دستور کار خود قرار داده و سبب تصویب آنها گردیده است. نخستین سندی که این سازمان دراین زمینه تدوین نمود کنوانسیون حقوق سیاسی زنان در ۲۰ دسامبر ۱۹۵۲ بود. در نهایت در سال ۱۹۷۹ کنوانسیون «منع هرگونه تبعیض ضد زنان» توسط مجمع عمومی آن سازمان تصویب و در سال ۱۹۸۱ لازم الاجرا شد. ماهیت اصلی این عهد نامه، تساوی و همانندی زن و مرد از جمیع جهات بدون لحاظ کردن هرگونه استثنا و محدودیت برمبنای جنسیت می باشد. (بیایید همین جا ایرادی را که به جمهوری اسلامی ایران وارد می کنند را ذکر کنیم: در دین اسلام حقوق زن و مرد برابر در نظر گرفته نمی گردد. در این جمله اسلام بجای کلمه برابری کلمه عدالت را جایگزین می داند. با این توضیح که خلقت زن و مرد متفاوت می باشد و حقوق هر کدام باید به تناسب خلقت آنها باشد. مثلا یک خانم در دوران حاملگی قرار دارد. آیا شرایط کار و حقوق و مزایا برای او با یک مرد باید یکسان باشد؟ و…)
امروزه کنوانسیون رفع کلیه اشکال تبعیض ضد زنان همچون مهم ترین معاهدات مطرح شده در کشور ما می باشد که در اوایل سال ۱۳۷۶ در دستور کار شورای عالی انقلاب فرهنگی قرار گرفت و کمیته ای مأمور بررسی مفاد این کنوانسیون شد. کمیته مزبور بعد از بحث و بررسی، نظر خودرا به شورا اظهار داشت که برمبنای برخی اطلاعات، اکثریت اعضا مخالف الحاق به این معاهده بوده اند.
از نظر این کنوانسیون، عبارت: «تبعیض ضد زنان»، به مفهوم قائل شدن هر گونه تمایز، استثنا یا محدودیت بر طبق جنسیت است که بر به رسمیت شناختن حقوق بشر زنان و آزادی های اساسی آنها و بهره مندی و اعمال آن حقوق، برپایه مساوات با مردان، صرف نظر از وضعیت تأهل آنها، در تمام زمینه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، مدنی و دیگر زمینه ها اثر مخرب دارد یا اصولاً، هدفش از بین بردن این وضعیت است.
حضور ایران، چرا؟
جمهوری اسلامی ایران از سال ۱۹۹۸ در چند دوره (از جمله ۲۰۱۴-۲۰۱۰) به عضویت کمیسیون انتخاب شده است، همین طور برمبنای رای گیری نهاد سازمان ملل در آوریل ۲۰۱۴، عضویت کشور ایران در کمیسیون مقام زن برای دوره زمانی ۲۰۱۹-۲۰۱۵ تمدید گردید و هم در دور جدید از مارس ۲۰۲۲ عضویت رسمی کشورمان شروع شده که تا مارس ۲۰۲۶ ادامه خواهد داشت. این عضویت علاوه بر برخورداری از حق رای، می تواند فرصتی برای عرضه کامل تر دستاوردها و ابتکارات کشور در زمینه زنان و خانواده باشد. بعلاوه از نظر گفتمان سازی و جریان سازی بوسیله تأثیرگذاری بر اسناد مصوب نشست های دورهای این نهاد کشورمان پررنگ تر ورود خواهدنمود.
دستاوردها برای ایران
کشورمان تا قبل از بروز کرونا در قالب حضوری و بعد از آن بصورت مجازی در نشست های رسمی این کمیسیون که هرساله در ماه مارس به مدت ۱۴ روز در مقر سازمان ملل متحد برگزار می شود، در قالب عرضه سخنرانی، برگزاری نشست های جانبی، برگزاری نمایشگاه ها، انجام دیدارهای دیپلماتیک با هدف معرفی وضعیت پیشرفت زنان در جمهوری اسلامی ایران مشارکت جدی و مؤثر داشته است. در حقیقت تلاش برآن بوده که با بهره مندی از ظرفیت دیپلماسی عمومی به تبادل تجارب موفق و گسترش تعاملات تأثیرگذار با کشورهای حاضر در نشست صورت پذیرد.
این کمیسیون ۴۵ عضو دارد و ایران سال قبل بر طبق رای اکثریت اعضای شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل (Economic and Social Council) موسوم به «اکوسوک» یعنی با ۴۳ رای از سال ۲۰۲۲ تا سال ۲۰۲۶ به عضویت آن درآمده بود.
تلاش برای مقدمات
اما...
سال هاست که افرادی موسوم به ایرانیان مقیم کشورهای آمریکا و اروپا به سبب عدم پذیرش قوانین جمهوری اسلامی ایران (به ظاهر) و عقد قرارداد با خدمات جاسوسی و اطلاعاتی و خبری همان اقلیم (در باطن) با اقداماتی، تلاش خودرا برای فشار آوردن به ایران داشتند. نتایجی هم داشته که کم و بیش می بینیم. همچون افزایش تحریم های ناجوانمردانه ضد ایران که در اصل فشار آن نه به دولت بلکه به خود مردم تحمیل می شود.
یکی از همین فشارها کوشش های مسیح علی نژاد برای سیاه نمایی شرایط زنان در جمهوری اسلامی ایران است. البته که چون خدمات غربی (اطلاعاتی و ریانه ای) را با خود همسو کرده بود، موفقیت هایی هم در غرب بدست آورد.
علی نژاد در سالهای ۱۳۸۹ به بعد که تازه از ایران خارج شده بود در برنامه ای به اسم تبلت در شبکه ماهواره ای صدای آمریکا (VOA) کمپین های دیگری به راه انداخت که در آن از بانوانی که در ایران زندگی می کنند می خواست که در ایام چهارشنبه با شال یا روسری سفید بیرون بیایند و یا در برخورد با افرادی که نهی از منکر می کنند گوشیهای شان را به عنوان سلاح خود برای تصویربرداری و دفاع از بی حجابی استفاده کنند، از آنها فیلم بگیرند تا در دنیای مجازی و شبکه های ماهواره ای پخش شود.
«باید به مامان یاد بدهی که این طوری باشه. رد پای تو هم نباشه. هر ویدئویی هم که ضبط می کنید باید یک دقیقه باشد. ناهید جان من قبلاً هم بهت گفتم عزیزم اصلاً از روی نوشته نخوان. تا این طور نگن که این خط گرفته و یا خط دادن بهش. باید این طور بگی: «من مادر ابراهیمم! مادر همون بچه ای که.. اینجا همون خیابونی ه که…» بعد من این فیلم ها رو وصل می کنم به فیلم های دیگه، یک کلمه از ابراهیم بگم و یک کلمه از پویا و این دو مادر دارند داستان را تعریف می کنند. از بچه هاشون بگن.» اینها تصویری از صحبت های مسیح علی نژاد بود برای راهنمایی مادرانی که فرزندان شان از جانباختگان آبان ۹۸ بودند.
۲۷ م آبان ماه بود که این فیلم از او منتشر گردید که در آن با روش های دوستانه از مادران داغدار در امتداد هدف خودش سوءاستفاده می کند. او آموزش می دهد که چطور تصویر بگیرند و چه بگویند و در چه صحنه ای این تصاویر را بگیرند. «ببین ناهید جونم! (مادر مورد نظر) ببین اگر پشت سرت یک چادر سیاه باشه، صورتت بیشتر به چشم میاد و خیلی سینمایی تر می شه. جمله اولت هم این باشه: بخاطر پسرم..»
که البته بنظر می رسد این ویدیوها بیش از این که مصرف داخلی داشته باشد برای رسانه های غربی تنظیم شده باشد. خود علینژاد می گوید: «من خودم را کشتم که برای تمام رسانه هایی که ایمیل شان را داشتم ارسال کنم.» تک تک ویدیوها را در رسانه های غرب به نمایش می گذارد.
اگر فکر می کنید که هدف او از این جنس کارها دریافت ترحم و توجه مردم کشورهای دیگر است در اشتباهید. رسیدن به لابی مقامات غربی تنها هدف او از انتشار این تصاویر بوده است تا به یک هدف برسد. «تحریم ایران!» تحریم ورزش ایران! تحریم اقتصاد ایران! که در اصل می شود تحریم مردم ایران! که البته اجرای این وظیفه را مسئولان و سیاستمداران دیگر کشورها باید به عهده بگیرند. همان هایی که وی در جلسات و لابی هایی که داشته، توجیه شان کرده است.
از اینگونه اقدامات کم نبود تا این که فرصت خوبی برای ماهی گیری از آبی که خودشان گلالودش کردند را یافتند و در تاریخ ۸ آبان بود که خبر عرضه قطعنامه خروج ایران از کنوانسیون حقوق بانوان سازمان ملل منتشر گردید.
قطعنامه
همان جمع ایرانیان خارج از کشور با کوشش برای جلب ترحم زنان سیاست مدار کشورهای غربی، با استناد به مدارک ساختگی و نادیده گرفتن دستاوردها و کوشش های جمهوری اسلامی ایران در زمینه «زنان و خانواده»، همین طور در راستای پر رنگ کردن تحریم ها ضد کشورمان و بالا بردن فشارهای سیاسی و اجتماعی، به این اقدام دست زدند.
امضاءکنندگان این نامه با اشاره به آغاز دوره چهار ساله ایران در کمیسیون مقام زن سازمان ملل متحد در اوایل سال جاری میلادی تاکید نمودند که این نهاد برجسته بین المللی منحصراً به ترویج برابری جنسیتی و توانمندسازی زنان اختصاص دارد و به دلیلی که ستم سیستماتیک و دیرینه جمهوری اسلامی ضد زنان عنوان کرده اند، حکومت کنونی تهران را فاقد صلاحیت عضویت در این نهاد دانستند.
هیلاری کلینتون، میشل اوباما و لورا بوش، سه بانوی اول آمریکا در دوران ریاست جمهوری همسران خود، ملاله یوسف زی برنده جایزه صلح نوبل، اپرا وینفری برنامه ساز و مجری تلویزیون، کریستیا فریلند وزیر خارجه سابق کانادا، و کریستینا فیگرز دبیر اجرائی سابق کنوانسیون سازمان ملل متحد در امور تغییرات آب وهوایی همچون امضاءکنندگان این نامه هستند.
بر اساس این نامه که در شماره روز یکشنبه هشتم آبان روزنامه «نیویورک تایمز» هم بازتاب یافته است، زنان امضاکننده اعلام نموده اند: «در همبستگی با زنان و دختران ایرانی که شجاعانه برای حقوق اساسی انسانی خود اعتراض می کنند، خشونت وحشیانه نیروهای امنیتی ضد معترضان مسالمت جو را محکوم می نماییم و خواهان اخراج فوری جمهوری اسلامی ایران از کمیسیون مقام زن سازمان ملل متحد هستیم».
با این درخواست غیرقانونی آمریکا، بامداد چهارشنبه ۱۴ دسامبر (۲۳ آذرماه) به وقت محلی، قطعنامه خاتمه عضویت ایران در کمیسیون مقام زن سازمان ملل را با عنوان «حمایت از زنان ایرانی و اعتراضات» در شورای اجتماعی و اقتصادی سازمان ملل (اکوسوک) در نیویورک مطرح نمودند تا در این زمینه تصمیم گیری شود. این جلسه در حالی توسط بانیان اصلی آن یعنی آمریکا، انگلیس و فرانسه انجام شد که خود به عنوان بزرگ ترین ناقضان حقوق بانوان در دنیا شناخته می شوند.
سال های گذشته که مبحث الحاق ایران به کنوانسیون مطرح می شد سوالاتی در میان کارشناسان در جریان بود. مثلا
-آیاتصویب، پیوستن و الحاق به کنوانسیون رفع هر گونه تبعیض ضد زنان نقض حاکمیت ملی نیست؟
-آیاکنوانسیون نامبرده ابزار تهاجم و تسلط فرهنگ غربی نیست و به نابودی و یا کم فروغی ارزشها و احکام شرعی نمی انجامد؟
-آیا کنوانسیون یاد شده، با اسلام، حقوق بشر و قوانین داخلی کشورهای اسلامی و به ویژه جمهوری اسلامی ایران در تعارض قرار دارد؟
-آیا کنوانسیون مورد اشاره، مقام انسانی و منزلت اجتماعی زنان را ارتقا می دهد، یا فرو می کاهد؟
هر چند باب چنین پرسشهایی هماره گشوده است و البته پاسخ هایی به آنها داده شده و می شود.، اما با همه این اوصاف امروز پس از گذشت حدود یکی سال از الحاق جمهوری اسلامی ایران به این جمع، مشاهده می نماییم که برای ایران آورده ای جز حاشیه نداشته است. اما نکته جالبی که در مورد جلسه رای گیری برای قطعنامه خروج ایران از این کنوانسیون قرار داشت این بود که پیوستن هر کشوری به کنوانسیون باید با رای گیری و بدست آوردن اکثریت آرا صورت گیرد اما تا پیش از این خروج کشورها از این کنوانسیون تنها در یک صورت امکان پذیر بوده است: «خواست کشور مذکور!»
اینجا سوالی که پیش می آید این است که «پس چرا ایران با رای گیری خارج شد؟» پاسخ واضح است! زورگویی آمریکا و کشورهای متحد. شاهد مثال ما برای اثبات حقانیت هم نطق نمایندگان کشورهای روسیه و چین پیش از رای گیری می باشد. نماینده کشور چین در ارتباط با قطعنامه حذف ایران از عضویت در کنوانسیون حقوق بانوان اظهار داشت: «قطع عضویت ایران، روند خطرناکی است. قلدری آشکار، ریاکاری و استانداردی دوگانه است. حکومت و مردم ایران می توانند مشکلات داخلی را بدون دخالت دیگران حل کنند!»
این در حالی بود که نماینده روسیه هم در نطق خود اظهار داشت: «تنظیم کنندگان این قطعنامه اول به کارنامه خودشان نگاه کنند.» او حتی درخواست رای گیری برای لغو این رای گیری را داد که مورد پذیرش واقع نشد.
در نهایت قطعنامه پایان دادن به حضور ایران در کمیسیون مقام زن سازمان ملل در جلسه مذکور، با ۲۹ رای موافق، ۸ رای مخالف و ۱۶ رای ممتنع به تصویب رسید و به باعث آمن ایران از عضویت در این کنوانسیون منع شد.
نماینده ایران
آمریکا به رغم تعهداتی که به عنوان میزبان سازمان ملل دارد و با وجود ادعا و شعار دیپلماسی و گفتگو و شنیدن صدای مخالفان برای هیأت جمهوری اسلامی ایران بمنظور شرکت در این جلسه روادید صادر نکرد و چهره واقعی و بدون نقاب خودرا در نشست اکوسوک به نمایش گذاشت.
امیرسعید ایروانی سفیر و نماینده دائم ایران در سازمان ملل متحد، مسئولیت سخنرانی در این جلسه را به عهده داشت که بگفته کارشناسان، متأسفانه نوع سخنرانی او از سخنرانی کشورهای دیگر مدافع ایران هم ضعیف تر بوده است.
ایرنا نوشت: «گروه دوستان منشور ملل متحد شامل ۱۹ کشور از آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین روز چهارشنبه به وقت محلی در سخنانی در نشست بررسی قطعنامه سیاسی آمریکا برای خاتمه عضویت ایران اعتراض کردند. این گروه اعلام نمود: این اقدام که عملاً منجر به محروم کردن یک دولت عضو از اعمال حقوق اولیه خود برای مشارکت در یک ارگان منتخب ملل متحد است را رویه ای خطرناک می داند.
گروه دوستان منشور ملل متحد اشاره کرد: درحالی که سازمان ملل متحد بر فراگیری و شمولیت مشارکت همه کشورهای عضو از همه نقاط جغرافیایی تاکید دارد، محروم کردن یک عضو (جمهوری اسلامی ایران) را که با رای اکوسوک و بعد از تأیید اولیه گروه جغرافیایی آسیا- اقیانوسیه انتخاب شده است، غیرقانونی می داند.
گروه دوستان حامی منشور ملل متحد، اتهامات انجام شده ضد ایران برای توجیه خاتمه عضویت کشورمان در این کمیسیون را رد و اعلام نمود که اساساً معیارهای عضویت در این کمیسیون کاملاً فنی و تخصصی بوده و مبتنی بر تجربه، تخصص و دانش هر کشور عضو است و بدین سبب نسبت به سیاسی کردن نهادهای تخصصی و فنی سازمان ملل بوسیله انحراف آن به برنامه های سیاسی مد نظر تعدادی از کشورها اخطار می دهد.
این گروه، با وجود علم به فشار سیاسی آمریکا بر ۵۴ کشورهای عضو اکوسوک، از کشورها خواست تا از ایجاد این رویه ناصواب در محروم کردن یک کشور عضو و منتخب در اعمال حقوق ناشی از عضویت در سازمان ملل اجتناب کنند.»
ایروانی در مورد این درخواست آمریکا و هم پیمانانش اظهار داشت: «این کار که برمبنای ادعاهای بی اساس و استدلال های ساختگی با بهره گیری از روایت های جعلی و متصاد و متضاد بوده است و با روح و متن منشور سازمان ملل دانست و اظهار داشت: حاکمیت قانون را در سازمان ملل تضعیف می کند.»
به انزوا کشیدن ایران
کشورهای مدعی که کارنامه قابل قبولی در تضمین و رعایت حقوق بانوان کشورهای خود ندارند و صرفا گزینشی و جانبدارانه برای دفاع از حقوق گروه تعریف شده ای از زنان که در امتداد منافع سیاسی شان است، فعالیت می نمایند.
در جهان امروز با وجود کوشش های بین المللی در امتداد ترویج و ارتقا حقوق بانوان، شاهد نقض کرامت انسانی دختران و زنان در قالب عقیم سازی الزامی زنان معلول، مهاجر و نژاد خاص با هدف اصلاح نژادی، افزایش خشونت های خانگی و مبتنی بر جنسیت و قتل زنان در اروپا، نقض سیستماتیک حقوق بانوان فلسطینی توسط رژیم اسرائیل، نقض حقوق بانوان رنگین پوست و زنان پناهنده و مهاجر در اروپا و آمریکا، افزایش قاچاق دختران و زنان به کشورهای غربی با هدف سوءاستفاده و بهره کشی جنسی، وضعیت اسفناک زنان پناهجو در کمپ های مهاجرپذیر، تخریب کرامت انسانی و اخلاقی زن، تحلیل بنیاد خانواده و تولد بیش از پیش کودکان تک والدی که هیچگاه طعم کانون خانواده را تجربه نخواهند کرد، هستیم.
کیهان نوشت: «جمهوری اسلامی ایران با بهره بردن از فرهنگ چند هزار ساله غنی ایرانی و آموزه های متعالی اسلام، از روزهای آغازین پیروزی انقلاب اسلامی پشتیبانی از کرامت ذاتی زنان و نیل به عدالت جنسیتی را جز اولویت های خود قرار داده و نسبت به بسترسازی، تقویت و توسعه فرآیندها و ساختارهای پشتیبانی از حقوق بشر و شهروندی و بطور خاص حقوق بانوان و کودکان اهتمام ویژه داشته است؛ و آمارهای درخشان از حضور و مشارکت زنان در سطوح مختلف اداری و مدیریتی، آموزش عالی و مشاغل مختلف، دلالت از حمایت عملی دولت از زنان دارد. نگاه ویژه نسبت به توانمندسازی اقتصادی زنان روستایی، عشایر و زنان سرپرست خانوار، پوشش بیمه زنان خانه دار، پوشش بیمه تامین اجتماعی زنان سرپرست خانوار، افزایش سن امید به زندگی در بین زنان به ۷۸ سال، کاهش آمار بی سوادی در بین زنان به زیر ۱۰ درصد، کسب رتبه اول برابری حق تحصیل دختر و پسر و عدالت آموزشی در دنیا، افزایش درصد پزشکان متخصص زن به ۴۰ درصد و در فوق تخصص به ۳۰ درصد، افزایش ورودی دختران در دانشگاه ها به عدد ۵۶ درصد، افزایش نسبت زنان عضو هیئت علمی در دانشگاه های علوم پزشکی به ۳۴ درصد و هم رسیدن این نسبت به عدد بیش از ۳۳.۳ درصد برای زنان عضو هیئت علمی در سایر دانشگاه های کشور، فعالیت هزار و ۱۲۱ زن قاضی در کشور و رشد سالانه حدود ۳ درصد جذب قضات زن از سال ۱۳۹۰، گوشه کوچکی از پیشرفت دختران و زنان جمهوری اسلامی است.
کسب این دستاوردها در حالی است که کشور عزیزمان در طول ۴۰ سال اخیر به دلیلهای سیاسی تحت تحریم های ظالمانه مختلفی قرار گرفته که به استناد گزارش گزارشگر ویژه سازمان ملل، تأثیرات جدی در زمینه بهره مندی مردم از حقوق اقتصادی و اجتماعی بر جای گذاشته است.
اقدام هدفمند مذکور علاوه بر مغایرت با بیانیه تاسیسی نهادهای حقوق بشری، اقدامی در امتداد نقض سیستماتیک حقوق بانوان شمرده می شود. بنابراین درخواست اخراج ایران از کمیسیون مقام زن، از فضای بین المللی تشریک مساعی و تجربیات، نه فقط در امتداد پشتیبانی از حقوق بانوان قلمداد نمی گردد بلکه مسبب نقض حقوق بانوان ایرانی می شود. براین اساس قویاً به کمیسیون مقام زن سازمان ملل سفارش می نماییم تا در راستای اثبات بی طرفی و دغدغه مندی حقیقی درباره ی حقوق بانوان، برای پرهیز از سیاسی کاری، نسبت به ایجاد سازوکار نظارتی بی طرفانه و جهان شمول درباب ارزیابی وضعیت حقوق بانوان در کشورها بر طبق فاکتورهای مندرج در اسناد بین المللی من جمله کنوانسیون پکن اقدام نماید.»
این پست بلاگ سان را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین پستهای مرتبط
نظرات کاربران بلاگ سان در مورد این مطلب