یك روانشناس بالینی عنوان كرد؛
والدین به تفاوت های ذهنی بچه ها احترام بگذارند
یک روانشناس بالینی اظهار داشت: والدین باید این حقیقت را بپذیرند که بچه ها علاقه ای ندارند که شبیه پدر و مادر خود شوند پس نباید با ابزارهای مخرب تربیتی مانند سرزنش و مقایسه گری، با آنها برخورد کرد.
حمیدرضا غلامی بورخیلی، در گفتگو با خبرنگار مهر، اظهار نمود: با عنایت به اصل تکامل، امروزه دارای فرهنگی تکامل یافته تر از ۴ هزار سال پیش هستیم، چونکه هر فرزندی طبق اصل تکامل به صورت غریزی میل به بهتر بودن از والدینش را دارد، نکات منفی والدینش را می بیند آنها را در ذهن خود اصلاح می کند و اخلاق و منش جدیدی را عرضه می دهد و با نقاط ضعف و نقص والدین خود به تضاد می نشیند، پس انتظار بی جایی است که بخواهیم فرزندانمان کاملاً شبیه ما باشند. وی خاطرنشان کرد: شاید بچه ها از لحاظ ظاهری شبیه والدین خود باشند ولی این بدان معنا نیست که آنها از نظر ذهنیت، شخصیت و حتی خلق و خو از پدر و مادر خود ارث ببرند؛ پس به تفاوت های ذهنی آنها باید احترام گذاشت. بورخیلی با اشاره به اینکه انتقاد و سرزنش نامناسب ترین شیوه تربیتی است، اضافه کرد: انتقادگری، سرزنش و مقایسه و تنبیه و تهدید راه مناسبی برای کنترل بچه ها نیست. سرزنش، مخرب روان و همینطور نصیحت، مخدر آن است. باید توجه داشت که سرزنش و مقایسه گری با هم خویشاوندند بنابراین از این نوع ادبیات در رویارویی با اشتباهات بچه ها نباید استفاده نمود. این روانشناس بالینی افزود: برخی والدین برای کنترل و به زیر سلطه کشاندن فرزندان خود از این ابزارهای بسیار مخرب استفاده می نمایند. ابزارهایی که تا آخر عمر با بچه ها خواهند ماند، یعنی در آینده زمانی که والدین نقش کمرنگ تری در زندگی فرزندان خواهند داشت. وی اظهار داشت: سرزنش مانند نماینده والدین در طول سال ها در روان فرزندان حضور خواهد داشت و حکمرانی می کند، یعنی زمانی که والدین نیستند فرزندان خودشان، خویش را سرزنش می کنند. غافل از اینکه کسی که در درون ذهنش او را سرزنش می کند همان نمایندگان والدینش هستند. سرزنش کردن همانند زنگ زدن آهن می ماند که رفته رفته آهن را نابود می کند. بورخیلی تصریح کرد: مقایسه گری یک ظلم بزرگ در حق فرزندان است، همانطور که اثر انگشتان دو انسان در دنیا شبیه به هم نیستند، روان دو انسان هم در دنیا وجود ندارد که شبیه به هم باشند. این انتظار بی مورد است که والدین فکر کنند بچه هایشان باید دقیقاً مثل آنها باشند. وی ابراز کرد: سبک فرزند پروری و محیط زندگی انسان ها با هم فرق می کند، با این همه تفاوت بین ظهور و رشد انسان ها باید به این نتیجه رسید که مقایسه کردن آنها، یک نوع بی عدالتی و ظلم در حق بچه ها است. این روانشناس بالینی اظهار داشت: اگر والدین فرزندانشان را مانند خودشان ببینند به احتمال فراوان دارای اختلال خودمحوری هستند و توان همدلی با کودکانشان را ندارند، که سبب ایجاد محرومیت هیجانی در فرزندان می شوند که نتیجه آن ظهور شخصیت های متفاوتی نظیر شخصیت وابسته و یا مردم گریز است که این شخصیت مستعد هر نوع اعتیاد است. وی اظهار داشت: مقایسه کودک با گذشته خودش مانعی ندارد، اگر کودک نسبت به گذشته خودش پیشرفتی داشته باید مورد تشویق قرار بگیرد و اگر ثابت و یا پسرفت داشت مشکلاتش مورد برسی قرار گیرد. همینطور به آنها تا حد توانمان باید قدرت انتخاب داد. بورخیلی با اشاره به اینکه بچه ها را باید با احساسات درونشان آشنا کرد، اضافه کرد: والدین همواره می بایست نسبت به خواسته کودک چند گزینه امن و بی خطر را در حد توانمان در اختیارشان قرار دهند تا او خود انتخاب نماید. بدین طریق فرزند حس استقلال را تجربه کند. وی در طول زمان درک می کند که کدام گزینه به صلاح است. این روان درمانگر اضافه کرد: با ترس از صدمه دیدن بچه ها را بی کفایت و وابسته نکنیم. بلکه با مدیریت نسبت به عرضه گزینه های بی خطر متناسب با میل و احساس درونی فرزندانمان، ترس خودمان را فرو بنشانیم. بدین طریق رابطه دوستانه تری با فرزندانمان تجربه خواهیم کرد. بورخیلی تصریح کرد: حقیقت این است که بعضی از والدین زمانی به فکر دانستن چگونگی پرورش فرزندشان می افتند که بچه ها آسایش را از آنها سلب کرده و اصلاح بعضی از آنها نیازمند ماه ها و گاهی سال ها تلاش است.
این پست بلاگ سان را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین پستهای مرتبط
نظرات کاربران بلاگ سان در مورد این مطلب