موج کره ای رو به افول است ضرورت شناخت فرهنگ هواداری در ایران
به گزارش بلاگ سان، بعد از ورود موج کره ای به ایران، با نسلی رو به رو هستیم که سالهای رشد خویش را در رویارویی با این محصولات رسانه ای گذرانده است و نیازمند برنامه ریزی دقیق تری برای جوانان نسل آینده هستیم.
خبرگزاری مهر، گروه جامعه؛ عبارت «هالیو» کلمه ای در زبان کره ای است که به گسترش اقبال به تولیدات رسانه ای و فرهنگ عامه پسند کرە جنوبی اشاره می کند. این عبارت در زبان فارسی به «موج کره ای» ترجمه شده است.
در دهە ۱۹۹۰ میلادی بر مبنای راهبرد دولتی کرە جنوبی به سبب به کارگیری صنایع خلاق، شرکتهای فرهنگی کره تولیدات خویش را گسترش دادند. یکی از خصوصیت های کلیدی این جریان، مشارکت دولت کرە جنوبی در ایجاد و استفاده از صنایع خلاق برای رسیدن به ارتقاء اقتصادی و سیاسی بود و به همین ترتیب آسیا یک بازار کلیدی برای فروش این محصولات به شمار می رفت.
موج کره ای از کشورهای همسایە کرە جنوبی به تدریج فراتر رفت و از حدود سال ۲۰۰۷ با گسترش رسانه های اجتماعی تا کشورهای خاورمیانه، هند، شمال آفریقا و آمریکای لاتین مخاطبانی پیدا کرد. تنها در سال ۲۰۱۳ کنسرتهای کی پاپ در تعداد زیادی از شهرها بزرگ جهان مانند لس آنجلس، نیویورک، پاریس، لندن، سائوپائولو، تورنتو و … برگزار شد و به تدریج در سالهای بعد بخصوص در سال ۲۰۱۸ هم بطور جدی تداوم یافت.
موج کره ای در ایران؛ علاقه مندی ایرانیان به سریال یانگوم و جومونگ
پخش سریال های کره ای از صدا و سیما نخستین مواجهە مستقیم و گسترده ایرانی ها با محصولات فرهنگی کرە جنوبی بود. تعداد علاقه مندان و دنبال کنندگان موسیقی کره ای (کی پاپ) هم با گسترش تماشای سریال های کره ای (کی دراما) هم افزوده شد و به شکل هواداری عمیق جلوه گر شد. بیشتر شدن استفاده از رسانه های اجتماعی و سهولت دسترسی به محصولات، شیوع ویروس کرونا و زیست مجازی جوانان و نوجوانان، در افزایش تعداد هواداران این موسیقی، تاثیر قابل توجهی داشت. از ین جهت، هواداری از موسیقی کره ای در ایران پدیده ای تقریبا نوظهور است که به تدریج توسعه می یابد.
به تدریج با گسترش علاقە ایرانیان، امکان دانلود سریال های جدید با زیرنویس فارسی در سایت های اینترنتی مختلف، فراهم گردید. گسترش علاقه به سریال کره ای به تدریج باعث علاقە نوجوانان و جوانان ایرانی به گروههای موسیقی کره ای شد..
بر اساس مشاهدات انجام شده، در ایران معمولا هواداری از فرهنگ کره ای نه به شکل یک هواداری عادی بلکه به شکل هواداری های عمیق جلوه گر می شود و بنظر می رسد در سالهای اخیر با وابستگی بیشتر نوجوانان به فضای مجازی، اقبال آنان به این محصولات بالا رفته است. آمارها نشان میدهد جستجوی عبارات در ارتباط با کی پاپ در موتور جستجوگر گوگل در ایران از سال ۱۳۹۹ به نحو قابل توجهی بالا رفته است. از سال ۱۳۹۹ در کنار عدم دسترسی به سرگرمی های پیشین به سبب فاصله گذاری اجتماعی در جامعه، اقبال به گذراندن اوقات فراغت با بهره گیری از محصولات رسانه ای بیشتر شد. به همین ترتیب، استفاده از محصولات رسانه ای کرە جنوبی همچون خیلی از محصولات رسانه ای دیگر بین نوجوانان بالا رفته است.
کی پاپ چگونه جهان نوجوانان را درنوردید؟
با توجه به علاقه فزاینده بین المللی به کی پاپ نمی توان آنرا صرفا موسیقی محبوب کره ای درنظر گرفت. کی پاپ یک محصول فراملیتی و یک اصطلاح جهانی است. صادرات فرهنگی کره دراین خصوص دارای خصوصیت های معمول «پاپ» هستند: ظاهری جذاب، رقص پویا، ملودی های سریع، شاد و آسان بر روی صحنه.
نقطه کانونی اجرا کمتر متمرکز بر موسیقی است و بیشتر از عرضه بصری قدرتمند برخوردارست. عرضه ای که تلفیقی از روتین های رقص کاملا هماهنگ و لباس هایی با مضمون یکسان است. اساسی ترین عنصری که کی پاپ را از دیگر انواع موسیقی عامه پسند کره ای متمایز می کند اینست که توسط آیدل ها اجرا می شود. آیدل ها خوانندگان انفرادی و خوانندگان گروههای چند نفره هستند که توسط آژانس های سرگرمی بزرگ با پیمودن آموزش های پیچیده، تشکیل و اداره می گردند.
این افراد اغلب از بین نوجوانان انتخاب می شوند چونکه این گروه نسلی درصد زیادی از بازار موسیقی بین المللی را به خود اختصاص داده اند. در مورد کی پاپ نمی توان کمک های دولتی را نادیده گرفت و آنرا به غیر از صنایع دیگر کرە جنوبی تلقی کرد؛ چونکه کی پاپ تنها یک محصول فرهنگی نیست بلکه بزرگترین محصول صادراتی کرە جنوبی بشمار می رود.
آیدل ها سفیران بین المللی کرە جنوبی تلقی می شوند و در مراسم مختلف بعنوان نماینده این کشور و حتی نماینده مردم آسیا حضور پیدا می کنند. برای نمونه گروه موسیقی بی تی اس علاوه بر چند دوره حضور در اجلاس بین المللی سازمان ملل متحد، در سال ۲۰۲۲ بعنوان نمایندە مردم آسیا در کاخ سفید حضور پیدا کرد و دیداری با رئیس جمهور آمریکا داشت.
موج محصولات کره جنوبی و فرهنگ هواداری
یکی از جنبه های متمایز کی پاپ ظهور جوامع هواداران کی پاپ است. کاری که آنها از علاقه انجام می دهند هسته ای مولد است که باعث گسترش این پدیده می شود، در حقیقت کلوب های هواداری از انواع مختلف محلی، ملی، فراملی، آنلاین یا آفلاین پیشرو و هسته مرکزی فرهنگ جهانی کی پاپ هستند.
ماهیت جماعت هواداران کی پاپ خودگردان است به این معنا که جماعتی از افراد با سن، جنس، قومیت و ملیت متفاوت در کنار هم قرار گرفته اند که امکان دارد انگیزه ها، علایق و انتظارات آنها از کی پاپ با یکدیگر متفاوت باشد. نحوە شکل گیری و عملکرد هواداران تا حدودی مستقل از صنعت سرگرمی و موسیقی است. همین نکته ماهیت فرهنگ ایجادشده توسط اجتماعات بین المللی هوادار کی پاپ را پیچیده می کند.
پس از گذشت حدود یک دهه از ورود موج کره ای به ایران، با نسلی رو به رو هستیم که سالهای رشد خویش را در رویارویی با این محصولات رسانه ای گذرانده است و شناخت بهتر این محصولات رسانه ای به شناخت بهتر نسل جوان فعلی کشور کمک خواهد نمود و باعث می شود در آینده، برنامه ریزی دقیق تری برای جوانان نسل آینده صورت پذیرد.
در این خصوص در گفت و گویی با مریم رحیمی پور جامعه شناس و کارشناس حوزه نوجوان به بررسی ابعاد این مورد پرداخته ایم. مشروح این گفتگو را در زیر می خوانید:
ماهیت موج کره ای چیست و از چه زمانی و چطور فراگیر شد؟
برنامه ریزی موج کره ای از ابتدای دهه ۹۰ در کره جنوبی شکل گرفت و به واسطه این که پس از جنگ کره، این کشور از نظر برند ملی و از نظر وضعیت فرهنگی شرایط نامناسبی داشت، دولت کره جنوبی و به ویژه رئیس جمهور آن تصمیم گرفتند که یک برنامه ریزی فرهنگی داشته باشند تا بتوانند از فرهنگ در جهت امور اقتصادی بهره گیرند. یعنی این موج برای آنها سودآوری داشته باشد و در کنار آن با بهره گیری از فرهنگ بتوانند برند ملی کره جنوبی را برای مردم دنیا و کره جنوبی بهبود ببخشند.
یعنی اگر چهره کره جنوبی در اذهان عمومی زیبا نیست تبدیل به چهره زیبا شود یا از غذای کره جنوبی که شاید غذای خیلی خوبی نباشد تصویر بهتری عرضه شود. سخن اصلی آنان هم این بود که قرن ۲۱ قرن فرهنگ است ازاین رو آنها هم تلاش کردند تا استفاده فرهنگی خویش را ببرند.
این جریان دو موج دارد. مرکزیت موج اول یا هالیو با سریال های کره ای است و اغلب هم در همان حوزه شرق آسیا مانند چین، ژاپن، تایلند، ویتنام و کشورهای شرق و جنوب شرق آسیا فراگیرتر است. موج دوم هم با گسترش رسانه های اجتماعی شروع می شود. کره ای ها توانستند بر جریان رسانه های اجتماعی سوار شوند و محصولاتشان را به تمام دنیا انتقال دهند.
محوریت موج دوم با موسیقی کره ای است. یعنی اول سریال و بعد موسیقی و حالا در همه جای دنیا به تدریج مصرف کننده و هوادار پیدا کرده است. این موج امروز در آمریکا، استرالیا، اروپا و به همان ترتیب در ایران گسترش پیدا کرده است.
آشنایی مردم ایران با موج کره ای چگونه اتفاق افتاد؟
سازمان صدا و سیما در سال ۸۶ در برنامه ریزی های خود چند سریال کره ای می خرد که یکی از آنها سریال «جواهری در قصر» بود و دیگری «جومونگ» که طرفداران بسیاری در ایران پیدا کرد و این سریال ها نخستین مواجهه و آشنایی مردم ایران با فرهنگ کره جنوبی بود. پس از آن هم در یکی از شبکه های ماهواره ای و هم در کلوپ های فیلم و سریال محصولات کره به شکل گسترده عرضه می شود. همزمان با این که مردم بسمت این سریال ها و بازیگران شان گرایش پیدا کرده بودند، بعضی از این بازیگران آیدل ها یا خواننده های گروههای موسیقی کره ای بودند. مثلا نقش دوم سریال معروف «پسران برتر از گل» لیدر یک گروه معروف موسیقی بود.
با در دسترس قرار گرفتن اینترنت برای همگان، هسته نخستین گروه هواداران موسیقی کره ای در ایران تشکیل شد. در ایران هم در آن زمان یک سایت بعنوان انجمن هواداران کی پاپ تشکیل می شود. در آن زمان که هنوز اینستاگرام و تلگرام وجود نداشت، این سایت محل تعامل هواداران بود پس از فراگیرشدن رسانه های اجتماعی بخصوص تلگرام این افراد به کانال ها و گروههای تلگرامی هدایت می شوند.
کرونا سبب شد که زیست مجازی افراد به ویژه نوجوانان افزایش پیدا کند و علاوه بر آن گروه موسیقی بی تی اس هم در همان زمان معروف و جهانی می شود و در آمریکا هم اجرا می کند بعضی از این کانال ها هنوز هم فعال می باشند. پیشینه این کانال ها بعضاً به سالهای ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶ برمی گردد و حدود ۱۰ سال فعالیت داشته اند اما فعالیت آنها اکثراً به شکل خاموش است و خیلی دیده نمی گردد. یعنی اگر کسی هوادار یا مصرف کننده محصولات کره ای نبود، نمی دانست که عده ای موسیقی کره ای گوش می دهند یا سریال های کره ای را دنبال می کنند.
با انتشار کرونا این جریان مرئی تر می شود. کرونا سبب شد که زیست مجازی افراد به ویژه نوجوانان افزایش پیدا کند و علاوه بر آن گروه موسیقی بی تی اس هم در همان زمان معروف و جهانی می شود و در آمریکا هم اجرا می کند. این دو عامل سبب می شودکه افراد بیشتری بسمت محصولاتی بروند که هویت مجازی دارد و هواداری مجازی ذیل آن خواننده در شبکه های مجازی شکل می گیرد.
با مرئی شدن این جریان در ایران هم نگاه ها به این موج جلب می شود و همه می خواستند بدانند که این چیست که بچه ها از آن صحبت می کنند و طرفدار آن شده اند. همزمان سریال «اسکویید گیم» یا «بازی مرکب» پخش می شود که یکی از معروف ترین سریال های کره ای است و دیگر همه متوجه کره جنوبی شده بودند.
وضعیت نوجوانان ما امروز در رویارویی به این پدیده اجتماعی چگونه است؟
به نظر من امروزه طرفداری در میان نوجوانان و همینطور سایر اشخاصی که مصرف کننده بودند، دیگر مثل قبل نیست و در واقع تنها یک گروه از افراد نیستند که علاقه مند به محصولات کره هستند. به نظر من محصولات کره ای شامل موسیقی و سریال تبدیل به بخشی از سبد خانوار ایرانی شده است. یعنی دیگر تنها گروهی از نوجوانان سریال کره ای نمی ببینند بلکه خانواده ها هم در کنار آنان طرفدار این محصولات هستند. در کشور ما به واسطه این که در شبکه های نمایش خانگی هم وجود دارد می توانیم بگوییم که خانواده مصرف کننده است.
اگر موج کره ای قبلاً یک خرده فرهنگ بود که عده ای به آن اقبال نشان می دادند حالا به یک فرهنگ عمومی تبدیل گشته که هر کسی به شکلی با آن مواجهه دارد
مثلاً شاید ۵ سال پیش اگر در مدرسه حرف از فلان گروه موسیقی کره ای زده می شد صرفا سه یا چهار نفر از بچه ها که هوادار بودند متوجه می شدند، امروزه تقریبا همه بچه ها با این فرهنگ آشنا هستند و اگر به این نوع موسیقی گوش نداده باشند هم یک تصویر کلی از آن مساله دارند. به همین خاطر ما حالا از منظر جامعه شناسی اعتقاد داریم که اگر موج کره ای قبلاً یک خرده فرهنگ بود که عده ای به آن اقبال نشان می دادند حالا به یک فرهنگ عمومی تبدیل گشته که هر کسی به شکلی با آن مواجهه دارد. خرده فرهنگ ها اگر پذیرفته شوند پس از مدتی تبدیل به فرهنگ عمومی می شوند.
با این توصیف آیا این انگاره که موج کره ای صرفا نوجوانان را درگیر کرده است صحیح است؟
مخاطب سریال های کره ای به صورت کلی اصلاً نوجوانان نیستند و بزرگ سالان مخاطب این سریال ها هستند. سریال های مدرسه ای و سریال هایی که درون مایه ورزشی و جوانان هم داریم اما این گونه نیست که موج کره ای حالا فقط جوانان را درگیر کند. موضوعات خیلی از آنها در ارتباط با بزرگسالان است. در سبد سریال سازی کره جنوبی تنوع بسیار زیادی وجود دارد یعنی از سریال جنایی که خشونت بالایی دارد و مناسب دوران نوجوانی نیست تا سریال های خانوادگی تولید می کنند.
«بازی مرکب» که معروف ترین سریال کره ای است، سریال نوجوان نیست یا سریال های تاریخی مثل جواهری در قصر که رنگارنگ تر هستند یا سریال جومونگ که درون مایه جنگاوری در آن بیشتر است طرفداران متنوعی در سنین مختلف دارند.
نکته دوم اینست که نوجوانی که سال ۸۶ جواهری در قصر تماشا می کرده امروز ۳۵ ساله است. شما نمی توانید بگویید که یک نفر در ۱۴ سالگی سریال «پسران فراتر از گل» را تماشا کرده و با پایان دوران نوجوانی دیگر طرفدار محصول کره ای نیست و پس از او این نوجوانان هستند که به این نوع سریال ها علاقه دارند. بعضی از این افراد با این نوع محصول به تدریج بزرگ شده اند و هنوز هم به شکلی مصرف کننده آن محصولات هستند.
امروز دانش آموزانی داریم که مادران شان طرفدار موج کره ای بوده اند. یعنی نسل به نسل این ماجرا عوض شده است پس این موج مختص یک گروه از نوجوانان نیست.
آیا نگرانی خاصی دراین خصوص متوجه نوجوانان نیست؟
مسئله اینست که وقتی افراد به یک محصولی گرایش پیدا می کند مثلا دختری در دانشگاه سریال «وقتی تلفن زنگ می زند» را تماشا می کند، دیگران هم با آن آشنا می شوند. با فراگیر شدن آن در رسانه های اجتماعی توییت ها و اطلاعاتی در مورد آن می بینیم یا در مترو یا سر کلاس دانشگاه فردی را درحال تماشای آن می بینیم و یا حتی کسی از نزدیکان در مورد آن صحبت می کند. این یعنی ماجرا فراتر رفته است.
مسئله از جایی جدی می شود که ما نسبت به محصولات دیگری تا حدی برنامه ریزی داشته ایم یا حداقل یک تصویر کلی از پدیده داشته ایم اما راجع به محصولات کره جنوبی همه یک علامت سوال دارند. هنوز شناخت کافی وجود ندارد. و این ناآشنایی مدت زمان زیادی طول کشیده است، مثلا ۵ سال است که همه همچنان نگاه پرسشگر به آن دارند که این لزوم افزایش پژوهشها را نشان میدهد.
از این رو بیشتر از لحاظ تربیتی نگرانی وجود دارد اما آن نگرانی با شناخت بیشتر و افزایش اطلاعات رفع می شود.
آن چیزی که در مورد نوجوانان خیلی بیشتر به چشم می آید سبک هواداری است که نوجوانان در پیش گرفته اند مثلا استفاده از لوگوهای این گروه ها یا سبک پوشش و رفتار در طرفداران موسیقی کره ای که شاید در طرفداران گروه بی تی اس بیشتر دیده شده است، علاقه مندی به زبان کره ای و آموختن آن یا حتی مهاجرت و سفر به کره در نوجوانان زیاد شده است. شما این وضعیت را چطور تحلیل می کنید؟
به نظر من تقلیل دادن موج کره ای به نوجوان ها، تقلیل دادن کل مساله است. آیا نوجوان می تواند مهاجرت کند؟ کسانیکه مهاجرت کرده اند چند سال از محصولات فرهنگی آن بهره برده اند. وقتی فرهنگی رواج پیدا می کند به تدریج لوازم آن هم فراهم می شود مثلا به غذای کره ای اقبال پیدا می شود، از موسیقی آن استفاده می نمایند، نوع لباس پوشیدن فرد هم تغییر می کند حتی در اینستاگرام با کسی که با یک فرد کره ای ازدواج کرده است آشنا می شوند. اما کسی که رفته و این کارها را انجام داده و حتی برای مخاطبینش رؤیا می سازد، نوجوان نیست.
به همین دلیل می گویم مساله تقلیل پیدا نکند. وقتی مواجهه جامعه ما با یک محصول رسانه ای به نوجوانان تقلیل داده می شود گرفتار اشتباه محاسباتی می شویم. چون تصور می نماییم که این ها فقط نوجوان هستند و مدتی با آن سرگرم هستند، یا بخواهیم برای مدارس برنامه ریزی نماییم ولی اصلاً آنرا در یک مدرسه نبینیم و در دانشگاه ها آنرا بیابیم. مدارس بعنوان اصلی ترین حوزه کار در این موضوع، در ۱۵ سال گذشته غیر از نادیده گرفتن، ممنوع کردن و برخورد سلبی کار دیگری تا امروز نداشته اند
اما اهمیت آن بر نوجوانان زمانی بیشتر است که ما بخواهیم برنامه ریزی تربیتی داشته باشیم. حالا چه برنامه ریزی تربیتی در سطح کلان و عمومی باشد چه برنامه ریزی تربیتی در سطح ارگان های درگیر در کار تربیتی مانند مدرسه.
متأسفانه مدارس بعنوان اصلی ترین حوزه کار در این موضوع، در ۱۵ سال گذشته غیر از نادیده گرفتن، ممنوع کردن و برخورد سلبی کار دیگری تا امروز نداشته اند. یعنی برنامه ریزی برای کار انجام نشده است و اغلب معلمان، مربی های پرورشی، مدیران به کلی از مساله بی خبر هستند و به این علت نگرانی ها در مورد این محصول رسانه ای بالا رفته است.
پس صدمه های هواداری این سبک از موسیقی را چطور میتوان تحلیل کرد؟
بحث هواداری موسیقی کره ای به شکلی جلوه داده می شود که گویی هواداری مبحث جدیدی در کشور ما است و قبل از این چنین چیزی نبوده است و ما تاکنون ندیده ایم که کسی علامتی از یک فرد خاص بهمراه داشته باشد. مساله هواداری نباید به شکل یک مبحث حاد جلوه کند. شاید ما ۲۰ سال پیش این مدل هواداری را برای کتاب هری پاتر داشتیم و نگرانی های جدی در خانواده و مدرسه وجود داشت. ممنوع کردن کتاب و سخنرانی های طولانی راجع به هری پاتر و محصولات آن وجود داشت. اما امروز نوجوان هایی که هوادار «هری پاتر» بودند بزرگسال هستند. نه اتفاق خاصی برای شان افتاده و نه معضل فرهنگی خاصی آفریده اند. علاوه بر این آیا این مساله امروز هم همان قدر حاد است که ۲۰ سال پیش بود؟
بنابراین در ارتباط با موج کره ای و فراگیری آن و همینطور مواجهه تربیتی با نوجوان ها اگر نگاه واقع گرایانه و منطقی تری داشته باشیم می توانیم برنامه ریزی نماییم.
بنابراین آیا می توانیم بگوییم که تب هواداری و آثار تربیتی محصولات کره ای مانند هری پاتر پس از مدتی از بین می رود؟
نکته اول اینست که به نظر من این تب از بین رفته است. تبی که سال ۹۸ نسبت به موج کره ای وجود داشت امروز نه بین نوجوانان و نه کلیت جامعه وجود ندارد یعنی ما این سیر نزولی را نه تنها در ایران بلکه در تمام دنیا می بینیم و هواداری گروههای کره ای به ویژه بی تی اس خیلی کاهش پیدا کرده است. یکی از علل اصلی آن شاید این باشد که فعالیت گروه ها کمتر شده است. مثلا اعضای بی تی اس هم اکنون به خدمت سربازی رفته اند. آن چیزی که ما در دوران کرونا داشتیم احتمالا دیگر تکرار نمی گردد، چون آن زیست مجازی دیگر تکرار نخواهد شد.
اما در مورد صدمه ها و آثار تربیتی باید بگویم که کره جنوبی یک کشور مسلمان و حتی کشوری با اعتقاد به یک دین توحیدی هم نیست. کشوری با یک فرهنگ کاملا متفاوت می باشد. حتی فرهنگ غربی که شاید کمی اندیشه های مسیحی پشتوانه آن باشد در مقایسه با کره که کشوری لائیک است متفاوت می باشد. پس محصولی که تولید می کند اساسا مناسب نوجوان ایرانی نیست و مواردی مانند فردگرایی یا مادی گرایی در آن زیاد است اما نگرانی من بعنوان یک پژوهشگر اینست که پیش از این که پدیده را بشناسیم و ابعادش را تشخیص دهیم بدون برنامه ریزی مناسب نخستین رویکرد ما در رویارویی با این پدیده رویکرد سلبی و صدمه شناسی باشد.
به نظر شما چه چیزی در مورد مصرف چنین محصولاتی تهدید بیشتری می آفریند و نگران کننده تر است؟
در حال حاضر با یک جست وجوی ساده درمی یابیم که بیشتر مطالبی که اغلب رسانه ها به آن پرداخته اند مبحث صدمه شناسی است بدون این که دو اطلاعات درستی دراین خصوص بدهند. حتی تحقیقات دراین خصوص ناقص بوده است. ازاین رو ابتدا احتیاج به شناخت درست داریم.
ما بیشتر از ۴۰ سال پس از انقلاب محصولات آمریکایی ها را مصرف کرده ایم. موسیقی، فیلم و سریال آمریکایی با فرهنگی که علاوه بر اختلاف با ما ضدیت هم دارد. با این مورد کنار آمده ایم اما یک مرتبه کسی بررسی نمی کندکه دیدن فیلم و سریال آمریکایی چه تأثیری بر نوجوانان ما دارد. سخن اینست که همه محصولات رسانه ای باید دقیق زیر ذره بین قرار گیرد. اگر خودمان تولید محصولات در حد نیاز بازار فرهنگی کشور نداریم و ناچاریم که از محصولات فرهنگی کشورهای دیگر استفاده نمائیم، باید صدمه های آنرا هم بپذیریم.
من اعتقاد دارم که صدمه هایی که محصولات کره جنوبی دارد نسبت به صدمه هایی که محصولات غربی دارد، کمتر است. ما اشتراکات فرهنگی هم داریم که یکی همان بحث خانواده است که در سریال های غربی نیست و در کره هنوز خانواده مرکزیت دارد. البته صدمه هایی مانند همجنس گرایی هم وجود دارد که صرفا از کره جنوبی ترویج نیافته است و بازتاب آن چیزی است که غرب تبلیغ می کند.
تقلیل دادن مسائل بزرگ به یک محصول رسانه ای خاص و رها کردن و فراموش کردن شناخت ابعاد مختلف آن صدمه بزرگ این جریان است حالا ما به جای این که مساله همجنس گرایی را از سمت محصولات رسانه ای صدمه شناسی نماییم آنرا به موج کره ای می چسبانیم و مساله را حل شده فرض کرده و کل ماجرا تقلیل می دهیم و مختومه اعلام می نماییم.
تقلیل دادن مسائل بزرگ به یک محصول رسانه ای خاص و رها کردن و فراموش کردن شناخت ابعاد مختلف آن صدمه بزرگ این جریان است. پس اگر محصولات کره ای هم صدمه ای داشته باشند صدمه شان از جنس صدمه هایی است که همه محصولات رسانه های مختلف دنیا را دارند.
پس برای کاهش صدمه های محصولات فرهنگی خارجی باید چه کنیم؟ افزایش تولیدات به تنهایی کافی است یا آموزش می تواند مؤثرتر باشد؟
افزایش تولید و آموزش هم می تواند مؤثر باشد اما در درجه اول و به نظر من در این مقطع پژوهش های در ارتباط با این حوزه باید افزایش پیدا کند. دست ما هم اکنون پر نیست که بخواهیم در سطح کلان نسخه بدهیم. تحقیقات در این مورد صرفا به یک یا دو مقاله و یک پایان نامه خلاصه می شود اما تا دل تان بخواهد مطلب ژورنالیستی با نگاه سلبی داریم. ما به صورت کلی هیچ رویکرد درست و شناخت درستی نداشته ایم که بتوانیم نسخه مؤثر بدهیم.
در درجه دوم باید مربی ها و والدین از نظر اطلاعاتی غنی تر شوند. در بعضی موارد بچه های ما صدمه های این ماجرا را بهتر از محققان احصاء کرده و مطرح می کنند. پس شاید بچه ها هم اکنون هدف آموزشی ما نباشند. هدف آموزشی باید مربی ها، والدین و مسئولان باشند که مواجهه بهتری با نوجوانان و همینطور پدیده فرهنگی داشته باشند و در دراز مدت باید بسمت این برویم که آموزش هایی به بچه ها و کسانیکه با این محصولات مواجهند بدهیم.
منبع: بلاگ سان
این پست بلاگ سان را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین پستهای مرتبط
نظرات کاربران بلاگ سان در مورد این مطلب