گزارش بلاگ سان؛
ضرورت توجه کاندیداهای انتخابات به زنان به عنوان نیمی از جامعه!
بلاگ سان: سخن گفتن از مردم به عنوان مولفه اصلی تمدن سازی بدون توجه به اراده زنان در کنار مردان و پیوند میان آنان امکان پذیر نیست. بدین سبب انتظار می رود نامزدها در برنامه های خود به بحث زنان بپردازند.
خبرگزاری مهر، گروه جامعه؛ کمتر از شش روز به رأی گیری برای انتخاب رییس جمهور دولت چهاردهم باقی است و مطابق معمول موضوعات مختلف اجتماعی امکان طرح در عموم جامعه را پیدا کرده است. یکی از این مسائل پر بسامد که همیشه در این حوزه مطرح می شود، موضوع زنان است. رهبر معظم انقلاب می فرمایند: «اگر زنان در حرکت اجتماعی یک ملتی حضور نداشته باشند، آن حرکت به جایی نخواهد رسید، موفق نخواهد شد. اگر زنان در یک حرکت حضور پیدا بکنند، یک حضور جدی و آگاهانه و از روی بصیرت، آن حرکت بطور مضاعف پیشرفت خواهد کرد» ایشان همین طور می فرمایند: «از نظر اسلام، در همه ی فعّالیت های مربوط به جامعه بشری و کارهای زندگی، زن و مرد دارای اجازه مشترک و همسان هستند». با نگاهی به تاریخ درمی یابیم که همانطور که از صدر اسلام تحول جامعه با احیای وضعیت زن به دست پیامبر گرامی اسلام اتفاق افتاد، به همان نسبت سایر دگرگونی های تاریخی نیز با اتکا به حضور و نقش پررنگ زنان محقق شده است. اساساً انقلاب ما بدون نقش آفرینی و بسترسازی بانوان برای تحول های کلان راه به جایی نمی بُرد. برای اینکه این حرکت جامعه که به سرنگونی رژیم شاهنشاهی منجر گردید، علاوه بر تغییر در ساختار حکومت، با تحول در اندیشه و روح زنان مسلمان و همراهی آنان در این راه پرمخاطره میسر شد. بر این اساس طرح و حل مسائل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در ادامه راه انقلاب نیز بدون توجه به نقش زنان ممکن نخواهد بود. بنا به تعبیر رهبر انقلاب الگوی زن مسلمان ایرانی نه آن زن به اجبار متجدد و در خدمت سرمایه داری است و نه آن زن در حاشیه و بی نقش در تاریخ سازی. بدین جهت توجه به الگوی سوم زن در برنامه های انتخاباتی و نگاه دولت ها مورد انتظار است. پس باید توجه گردد که مسئله زن، مسئله انسان است. تا آن زمان که سیاست مداران در راهبردهای خود برای پیشرفت و تحقق «دولت اسلامی» به عنوان یکی از مراحل تحقق «تمدن اسلامی» زنان و مردان را به عنوان «انسان صاحب اراده و در راه کمال» در کنار هم نبینند، خیلی از مشکلات حل نخواهد شد. بدین جهت سخن گفتن از مردم و مردم سالاری به عنوان مؤلفه اصلی ساخت تمدنی بدون توجه به اراده زنان در کنار اراده مردان و پیوند میان این دو امکان پذیر نیست. تقلیل مسائل زنان در حد یک اقلیت یا صنف از سالهای قبل در تاریخ انتخابات ایران، موضوع زنان و چالش های آنان در جامعه یکی از محوری ترین مسائلی است که نامزدهای ریاست جمهوری مطرح می کردند. البته گاهی این مساله فقط دستاویزی برای کسب رأی بیشتر بوده و بصورت زینتی و تشریفاتی مطرح می شود. برای اینکه برخی نامزدها با پرداخت جنجالی به مسائلی مانند بحث حجاب، گشت ارشاد، برابری زنان و مردان، حضور زنان در ورزشگاه ها، دوچرخه سواری و غیره، با تقلیل موضوع و یا برآوردن درخواست های عده ای محدود، فقط اهتمام بر ایجاد هیاهو در راستای جذب آرای بانوان داشته اند. تجربه نشان داده است این دست شعارها و وعده ها که دغدغه عموم زنان ایرانی نیست، فقط در زمان میتینگ های انتخاباتی به کار می آید. در فضای طرح مسائل سطحی، مطالباتی مانند حضور زنان در ساختار دولت به عنوان وزیر و حضور در دستگاه های اجرائی نیز همیشه مطرح می شود. بنظر می رسد رویکرد های فعلی، زنان را به عنوان یکی از اقلیت ها در کنار اقشار و اصناف مختلف مانند کارگران و معلمان و دیگران در نظر می گیرد. بدین سبب باید گفت مسئله فقط کسب جایگاه برای زنان در دولت ها، نیست. این نگاه اقلیتی به زنان در صورتی است که آنان نیمی از جمعیت کشور را می سازند و اراده زنان در تحقق برنامه های مختلف حکومتی دخیل است. به همین جهت تا آن زمان که ساختارها با همان معیارهای قبلی تعریف می شوند، نمی توان به وعده اجازه ورود زنان به این ساختارها اتکا کرد. چگونه است که زنان می توانند ریاضی دان، فیلسوف و پزشک شوند اما در سپردن مدیریت به آنان تردید وجود دارد؟ بدین جهت عدم توجه به موضوع زن و اقلیت پنداشتن آنان باعث شده است که غیر از همان یک دوره وزارت زن در دولت نهم هیچ رییس جمهوری برای تصدی چنین پست هایی به زنان اعتماد نکند. البته ناگفته نماند دولت سیزدهم با سکان داری رییس جمهور شهید، در به کارگیری زنان در دستگاه های اجرائی تلاش هایی کرد، اما این که این حضور چقدر مؤثر یا تشریفاتی بوده است جای بحث دارد. چه این که به سبب عدم وجود نگاه، تصویر و راهبرد درست و مردانه بودن ساختارها، زنان اگر در فضای دولت نیز وارد شوند، بطورکامل تنها و یا بطورکامل وابسته خواهند بود و اقدامات در این زمینه از بحث نظری، راهبردی و گفتمانی خود خارج شده و فقط به عنوان بنگاهی برای حل مسائل روبنایی مثل مشکلات اقتصادی زنان سرپرست خانوار بدل می شود. حلقه مفقوده این مسئله در اینجا است که در نظام سیاسی ما ساختاری که خانم ها بتوانند در آن توانمندی های خودرا در امور متفاوت بروز دهند، وجود ندارد. زنان و انتخابات ۱۴۰۳ به عنوان نخستین مصداق از توجه به موضوع زنان در این انتخابات می توان به ثبت نام بانوان برای ریاست جمهوری اشاره نمود. بعد از گفت وگوهای مختلف در مورد مفهوم واژه رجال در قانون اساسی و این که بالاخره زنان رجال سیاسی محسوب می شوند یا نمی شوند، عاقبت ۳ نفر از زنان موفق به ثبت نام شدند و بر بحث ها خاتمه دادند. هرچند از همان ابتدا همگان اذعان داشتند که هیچ کدام از آنان تأیید صلاحیت نخواهند شد، اما همین که حائزشرایط ثبت نام شدند برای برخی همچون خود ثبت نام کنندگان، کافی بود. اما در وضعیت فعلی و دوربودن زنان از مناصب اجرائی، رسیدن به جایگاه رییس جمهور به این زودی محقق نخواهد شد. برای اینکه چنین مسؤولیتی نیازمند تجربه و درنوردیدن مسیر مشخصی از رشد سیاسی است که تا حالا شرایط آنرا برای زنان فراهم ننموده اند و رویکردها و ساختارهای موجود پذیرای چنین مسئله ای نیست. امروز با داغ شدن تنور انتخابات از آنجائیکه بانوان نیمی از جمعیت رای دهندگان را می سازند و یا شاید بر اثر فشارهای رسانه ای هر کدام از کاندیداها در کنار ایراد سخنانی در مورد برنامه ها و نظراتشان در عرصه های مختلف، به اظهارنظر در عرصه زنان هم می پردازند و بازار نظرات، عقاید و وعده های انتخاباتی برای تشویق قشر زنان به رأی دادن و جلب نظر آنان پرحرارت شده است. این نشان میدهد که نامزدها روی رأی بانوان حساب ویژه ای باز کرده اند. از طرفی صحبت از خانواده به عنوان یکی از عرصه های اصلی که زنان در محوریت آن قرار دارند، رونق بسیار دارد.
منبع: blogsun.ir
این پست بلاگ سان را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین پستهای مرتبط
نظرات کاربران بلاگ سان در مورد این مطلب